Płytki z walcowanego szkła posiadały dużo większą przejrzystość niż grube, kręcone gomółki i lepiej niż one doświetlały wnętrza. Kolejny etap, to coraz większe szyby pozwalające na zmniejszenie podziałów okien i wpuszczenie do pomieszczeń dużej ilości światła. Ważnym elementem kompozycji budowli, szczególnie świeckich stała się stolarka okienna, jej forma i konstrukcja. Gdy praktycznie zniknęły ograniczenia spowodowane niemożliwością wyprodukowania dużych szklanych tafli, okna mogły być coraz większe. Przeszklenia zastosowano również w drzwiach pomiędzy pokojami, gdzie umieszczano cenne, kryształowe szyby lub dekoracyjne matowe , trawione szkło z ozdobnymi ornamentami. Światło do wnętrza dostawać się mogło nie tylko poprzez otwory okienne, ale również przeszklone drzwi prowadzące na balkon lub taras. Powstały różne konstrukcje okien oraz okuć okiennych, mające nie tylko walory użytkowe ale i dekoracyjne. Popularne jeszcze do okresu międzywojennego okna skrzynkowe posiadały otwierające się niezależnie od siebie skrzydła i sporą przestrzeń pomiędzy nimi. Skrzydła wewnętrzne otwierały się do środka pomieszczenia, a zewnętrzne – na zewnątrz. Okna takie mogły mieć również podziały poziome, pozwalające na wietrzenie pomieszczenia bez otwierania dużych skrzydeł. Wyposażone były w efektowne zawrotnice i klamki.